Ey aldandıkça inanan,

Ey küçük yaratığa vergi mutluluk,
hep kendini taşıyan kucakta kalıp;
Ey sineğin mutluluğu,içeride hoplayan daha,düğünü olsa bile:çünkü herşeydir kucak.
Sonra yarı güvenliğine bak kuşun,neredeyse ikisini de bilir özkaynağından,Etrüsk ruhudur sanki,bir uzayın içine aldığı ölüden çıkmış,
ama uzanan yontusu kapak olmuş üstüne.
Nasıl da şaşkındır,bir kucaktan ayrılıp uçmak zorunda kalan.
Kendi kendinden korkmuşçasına,şimşek gibi yarar havayı,nasıl fincanı boydan boya geçerse çatlak.
Yarasının izi de öyle yarıp geçer porselenini akşamını.

Sizler karşısındakinin coşkusuyla artanlar,
Sizler aldandıkça inananlar,
Ey erken ölmüşler,
Zahmetli şey ölü olmak,yeni baştan ağır ağır alışmak,
Alışmayı mutlulukla karıştırmak.